Sex
Land ดินแดนหื่นหฤหรรษ์
Sex
No.2 :: รุนแรง
จงอินมองขบวนของฮิมชานที่กลับมาพร้อมกับกลุ่มคนตัวขาวๆและใบหน้าหวานที่กำลังแสดงความไม่พอใจออกมา
“มองแล้วคงจะมีรางวัลของเจ้าและฮิมชานอยู่ด้วย”
จงอินยกยิ้มก่อนจะสวมผ้าคลุมและเดินออกไปจากห้อง
และตามด้วยแดฮยอนที่ค่อยๆกลายเป็นควันออกไป
“แกมันชั่ว”
เป็นประโยคเดียวที่ยองแจพูดตั้งแต่เจอหน้าฮิมชานในป่าจนกระทั่งเดินมาถึงปราสาทมืด
ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวด้วยความโกรธและคับแค้นใจ
“ฉันจะพาลู่หานไปจากที่นี้”
ยองแจประกาศเสียงดังพลางดึงเอาแบคฮยอนมาไว้ใกลัตัวและดึงลู่หานมาด้วยอีกคนปล่อยให้สองมักเน่เกาะแขนจงออบแทน
“ถ้าคิดว่าทำได้ก็เชิญ”
ฮิมชานท้าทายก่อนจะกระโดดลงจากหลังม้าและหันมามองหน้าทั้งหกคนด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก
ก่อนจะผายมือไปตรงหน้า
“เชิญ!!”
ลู่หานก้าวนำเข้ามาในห้องโถงแสนกว้าง
บานหน้าต่างยาวเกือบถึงพื้น พรมสีแดงตัดกับพื้นกระเบื้องสีดำ
และบัลลังก์ขนาดใหญ่ที่ตรงหน้ากับร่างสูงที่ยกยิ้มอยู่บนนั้น
“สวัสดีพี่สะใภ้~”
แบคฮยอนเบ้าปากก่อนจะทิ้งตัวลงกับพื้นเพราะความเมื่อยและเหนื่อยที่มีมาตั้งแต่เช้า
ไหนจะบรรยากาศชวนหลับนี่อีก
“อย่ายุ่งกับพวกฉัน”
ยองแจขึ้นมาอยู่ข้างหน้าก่อนจะดันทุกคนอยู่ข้างหลัง
โดยมีสองมักเน่เกาะแขนลู่หานและจงออบที่ประกบหลังอีกทีและแบคฮยอนที่ยืนอยู่ข้างหลังยองแจ
“จับแยกให้หมด
ขังพวกนั้นไว้ด้วยกัน จับลู่หานแยกเดียว และ...เซฮุนเอาไว้ที่ห้องของฉัน” มือเรี่ยวปัดไปมาเมื่อทหารตัวใหญ่จำนวนมากมายพุ่งเข้ามาและจับพวกเขาแยกออกจากัน
ยองแจและแบคฮยอนถูกแยกไปอีกที ขณะที่เซโล่และจงออบถูกแยกไปอีกทาง
“ปล่อยฉันนะ!!”
จงอินเดินนำร่างบางที่เดินตามเข้ามาด้วยใบหน้าไม่พอใจ
เพราะเวทมนต์ที่เขาร่ายใส่ร่างบาง ก่อนจะผลักบานประตูออก
ผลัก!
จงอินผลักร่างบางลงบนเตียงหลังใหญ่
ใบหน้าหวานฉายแววความกลัวอยู่เต็มที ทำให้จงอินยิ่งชอบใจ ก่อนจะดีดนิ้ว
พร้อมกับควันสีดำที่ลอยออกมาจากหัวเตียงและรั้งข้อมือเล็กเอาไว้
“อิทุเรศ!!
แน่จริงปล่อยดิ!!” คำด่าทอถูกปล่อยออกมาตลอด จนร่างสูงส่ายหน้าไหนจะแรงดิ้นที่ทั้งดิ้นและถึบเค้าอีกด้วยในเวลาเดียวกัน
“อื้อ!!!” จงอินผลักร่างบางลงกับพื้น
ขึ้นคร่อม และกดจูบด้วยความรวดเร็ว
มือหนากระชากเสื้อผ้าของร่างใต้อาบัติอย่างรวดเร็ว
มือหนารวบข้อเล็กไว้เหนือหัวและกดเอาไว้
“ออกไปนะ”
จงอินยกยิ้มเหยียด แก้ผ้าคาดเอวมาหมัดข้อมือเรียวไว้กับหัวเตียง
ร่างบางที่เปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้าทำให้อารมณ์ความต้องการของร่างสูงพุ่งขึ้นเรื่อยๆ
มือหนากอบกุมแก่นกายสีลูกกวาดของร่างบางจนเริ่มตื่นตัว
โดยที่ร่างบางบิดเร้าด้วยความกลัว เรียวขาถูกบังคับให้ติดกับเตียง
ขณะที่มือหนาและริมฝีปากก็สนุกกับเรือนร่างสวยงามตรงหน้า
“ครางหวานหวานล่ะ”
จงอินยกยิ้มอย่างชอบใจเมื่อเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวแตกต่างจากสายตาที่กวนประสาทและเย่อหยิ่งในตอนแรก
“ฮะ อึก!! เจ็บ!!
เอาออกไปนะ!!” ทันทีที่สิ่งแปลกปลอมแทรกเข้ามา เซฮุนก็เบ้หน้าพร้อมกับน้ำตาที่ไหล
และเสียงตะวาด ด่าทอ ที่ดังขึ้น ช่องทางที่ไม่ได้รับการเบิกทางทั้งรดตึง
และตึงเครียด แต่จงอินก็ดันไปจนสุดทำให้เลือดไหลออกมาตามเรียวขาทันที
“ซี้ด!!
แน่นสมกับเป็นครั้งแรกจริงจริง” จงอินบอกอย่างชอบใจ ขณะที่เซฮุนได้แต่ร้องไห้และตอบรับไปเพราะเรี่ยวแรงที่หดหายไป
จงอินขยับสะโพกโดยอาศัยเลือดเป็นตัวล่อลื่น
มือหนาบีบเคล้นที่ยอดอกทั้งสองข้างจนแดงคล้ำ เรียวปากขบเม้มไปทั่วแผ่นอกบางๆที่แอ่นขึ้นรับสัมผัสของเขา
“ฮะ อ๊า!”
เสียงครางหวานดังขึ้นเมื่อจงอินกระแทกกายเข้ามาอย่างแรง
ช่องทางหวานฉีกมากกว่าเดิมแต่ก็ไม่ได้รับความเห็นใจจากร่างสูง
สะโพกหนายังคงกระแทกจนกระทั้งร่างบางปลดปล่อยออกมาเพราะเสียดสีกับหน้าท้องแกร่ง
จงอินยกยิ้ม ก่อนจะป้ายน้ำผมสีขุ่นมาที่เรียวปากบางและแทรกนิ้วเข้าไป
จงอินกระแทกกายถี่และแรงขึ้นทำให้ร่างบางกระแทกกับหัวเตียง
ก่อนที่ร่างสูงจะหยุดและปลดผ้าออกจากหัวเตียง
“ฮึก อื้อ!!”
จงอินดึงร่างบางมาจูบอีกครั้ง และกระแทกกายเข้าหาร่างบางอย่างแรง
เซฮุนถูกดึงตัวลอยและทิ้งตัวลงกระแทกกับแก่นกายที่รอรับอยู่เบื้องล่าง จงอินกระแทกกายสวนร่างบางอีกหลายครั้ง
ก่อนจะปลดปล่อยใส่ร่างบางทันที
“พอ พอ ยัง”
เสียงเบาหวิวทำให้จงอินส่ายหน้า
ดันร่างบางลงดับเตียงโดยที่ไม่มีการถอดถอนใดๆทั้งสิ้น
จงอินแกะผ้าออกโดยที่ไร้ซึ่งการต่อต้านจากร่างบาง
“ยัง~
ทำหน้าให้ดีๆหน่อยสิ คุณภรรยา” จงอินยกยิ้มก่อนจะเริ่มบทรักครั้งใหม่
โดยที่มีเสียงครวญครางและเสียงร้องไห้ของเซฮุนตลอดค่ำคืนนี้
ลู่หานมองเพดานแก้วและประตูเหล็กด้วยใบหน้าที่คลอน้ำตา
ร่างบางกอดเขาและถอดสายตามองไปนอกหน้าต่าง
การเดินทางที่ยาวนานทำให้เขาเหนื่อยจนต้องยอมนอนลงและหลับไปทันที
กึก! กึกๆๆๆๆๆ!!
เซโล่เขย่าลูกกรงมาตลอดเวลาที่ถูกขัง
ส่วนจงออบก็มองไปรอบๆอย่างงุนงงจนเซโล่ได้ตานอนแผ่ไปกับพื้นอย่างหมดความหวัง
จงออบมองเซโล่ก่อนจะเดินมาจับลูกรงและเริ่มออกแรกดึงออกจากกัน
คึก!
เสียงปลดกุญแจทำให้ทั้งสองเงยขึ้นมาพร้อมกัน
ควันสีดำลอยเข้ามาพร้อมกับร่างสูงที่ปรากฏกายภายในลูกกรงพร้อมกับกุญแจประตูที่ปลดล็อค
“นาย!!”
เซโล่กระโดดกอดเอวจงออบทันที ด้วยความตกใจและหวาดกลัว ขณะที่จงออบมองอีกฝ่ายด้วยความหวดาระแวง
หมับ!!
“เซโล่หนีไปช่วยพี่ลู่หานเร็วเข้า!!”
จงออบกอดร่างสูงเอาไว้และเหวี่ยงลงกับพื้น เสียงตะโกนทำให้เซโล่รีบวิ่งออกมา และเดินไปเรื่อยๆด้วยความไม่รู้
แดฮยอนปล่อยให้จงออบกอดไปเรื่อยจนกระทั่งร่างสูงพลิกกลับมาอยู่ด้านบนและดันคนมึนและไปกับพื้น
แถมด้วยแรงดิ้นและถีบจากอีกฝ่าย
“ฉันจะปล่อยเพื่อนนายไป
แต่นายต้องอยู่ที่นี้” แดฮยอนอมยิ้ม พลางกดจมูกลงที่แก้มนิ่มทั้งสองข้างเมื่อจงออบเลิกดิ้น
ปล่อยให้เขาอุ้มออกจากห้องขังง่ายๆ
แกร๊ก!
เสียงปลดกุญแจทำให้ยองแจกับแบคฮยอนหันไปมอง
ร่างสูงของฮิมชานปรากฏภายในห้องขังและยกยิ้มมองร่างบางทั้งสองที่แทบจะรวมร่างกัน
พลั่ก!
ยองตรงเข้าต่อยอีกฝ่ายก่อนจะถีบซ้ำจนร่างสูงลงไปกองกับพื้น
แบคฮยอนเข้าห้ามเพื่อนที่ทำท่าจะซ้ำอีกรอบ ก่อนจะลากออกไปจากห้องขัง
“คิดว่าฉันจะแพ้นายแบบนี้ใช่ไหม?
ยูยองแจ” ฮิมชานยกยิ้ม ก่อนจะเหลือทิ้งไว้เพียงกลุ่มควันที่เริ่มจางลง
ขณะที่แบคฮยอนและยองแจกำลังวิ่งกันสุดตัว
“พี่!!”
เซโล่วิ่งเข้าหาทั้งสอง ก่อนจะเล่าเรื่องของจงออบให้ทั้งสองฟัง
ตามด้วยลมหายใจอ่อนๆของแบคฮยอนที่กำลังบอกว่าไม่สบายใจ
“ขอโทษนะที่ทำให้ลำบาก”
แบคฮยอนก้มหน้ามองมือ
ยองแจได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะกอดเพื่อนรักเอาไว้และลากไปตามทางเงียบๆ
“รีบหาลู่หานและไปจากที่นี้กันเถอะ”
ทางเงียบๆกับหมอกสีขาวทำให้ทั้งสามเริ่มจับกลุ่มกันแน่น
ขณะที่สายตาก็สอดส่องไปทั่วเพื่อหาห้องที่น่าจะเป็นห้องขังของลู่หาน
“ฉันว่าต้องเป็นห้องแน่นหนาและดูดีกว่าพวกเราคิดว่างั้นไหม?”
ทุกคนพยักหน้า ขณะที่ยองแจเอาแต่จ้องกลุ่มควันด้วยความอยากรู้
“นี่~ พวกพ่อมดมืดหายตัวแล้วควันเป็นสีดำใช่ไหม?”
แบคฮยอนและเซโล่พยักหน้าพร้อมกัน ยองแจเดินตามกลุ่มควันไปเรื่อยๆ
ซึ่งทำให้อีกสองคนได้แต่ตามไปด้วยความสงสัย
“หมายความว่ายังไงเหรอ?
ยองแจ”
ควันสีขาวหยุดลงที่ทางแยกแผ่นหลังที่เงียบนิ่งของเพื่อนด้านหน้าทำให้แบคฮยอนสงสัยยิ่งกว่าเดิม
“พวกพ่อมดขาวก็มีเวทมนต์เหมือนกัน
พวกเขาน่าจะหายตัวได้เหมือนกัน และบางทีพ่อมดขาวอาจจะส่งใครมาช่วยลู่หานก็ได้”
แบคฮยอนและเซโล่พยักหน้าพร้อมกันอย่างเห็นด้วย
“งั้นตอนนี้ควันไปทางไหน”
ทั้งสองเริ่มสอดสายตามองหากลุ่มควัน โดยมียองแจอมยิ้มกับท่าทางของทั้งสอง
แต่ทั้งสามก็ชะงักเมื่อเสียงฝีเท้านับสิบกำลังวิ่งมาทางพวกเขา
“หลบเร็ว!!”
ยองแจดึงอีกสองคนเข้ามาในห้องข้างๆ
เสียงที่ดังขึ้นด้านนอกแสดงให้เห็นว่าทุกคนในปราสาทรู้แล้วว่าพวกเขากำลังจะหนี
“ฉันว่าพวกมันต้องไปเสริมกำลังที่ห้องขังลู่หานแน่เลย”
ยองแจเริ่มเหงื่อตก ลำพังพวกเขาไม่มีทางเอาชนะกำลังของพวกทหารบ้ากำลังนั้นได้แน่น
“แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะ”
ยองแจกดล็อคประตูจากด้านใน และวิ่งไปปิดหน้าต่างทุกบานในห้อง
มองห้องที่ตกแต่งแบบเรียบด้วยความเหนื่อยใจ
“ผมง่วงอ่ะ”
เซโล่ทิ้งตัวลงบนเตียง ขณะที่พี่กำลังนั่งปรึกษากันอยู่ที่โซฟาปลายเตียงด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล
“แล้วเรา...”
“ปล่อย!!!!!!”
เสียงโวยวายด้านนอกทำให้แบคฮยอนและยองแจวิ่งไปที่ประตูและแนบหูลง
เสียงโวยวายที่แสนคุ้นเคยทำให้ทั้งสองมองหน้ากัน
“จงออบ!!” จงออบวิ่งสุดตัว
พอเลี้ยวก็พบกับทั้งสองที่กำลังทำโตอยู่ ทั้งรอยยิ้มและอาการตกใจยังคงมีให้เห็น
ก่อนจะล็อคห้องและพากันไปนั่งที่โซฟา
พลั่ก!!
“พี่!!!”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น