Take No.1

Take No.1

            ลู่ หานหอบหิ้วอาหารมื้อเย็นของตนและเพื่อนรักด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม พร้อมด้วยเซโล่ที่เดินช่วงถือของมาข้างกัน ด้วยใบหน้าไม่ต่างกัน รอยยิ้มหวานที่ทำเอาใครๆต่างเหลียวหลัง

            “ลู่~ เค้าอยากกินบะหมี่เย็นฝีมือตัวเอง” เซโล่ซบไหล่เพื่อนรักขณะที่เดินเล่นอยู่แถวย่านฮงแด ใบหน้าหวานไร้การแต่งเติมทำให้หลายคนจำพวกเขาไม่ได้ แต่ก็มีหลายคนที่แอบเหลียวหลัง

            “เอาสิ~ เดี๋ยวไปถึงเค้าทำให้” ลู่หานอมยิ้มก่อนจะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น พร้อมกับกระชับแขนเพื่อนรักเพื่อลดความหนาว

            “ลู่~...!”

            เอี้ยด!

            “โอ๊ย!!!” ลู่หานพยุงเพื่อนรักที่ล้มลงจากพื้นด้วยความเป็นห่วง ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มมองรถคันหรูตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ

            “ยา ส์! นายลงมาเลยนะ ไม่เหรอว่ามันไฟแดงแล้ว” ลู่หานเคาะลงไปที่ฝากระโปรงรถสีแดงด้วยความแรง ส่วนเซโล่ก็ก้มหยิบถุงกับข้าวที่ลงเต็มพื้น

            “ใจร้อนจังนะ เสี่ยวลู่ของเฮีย~” ลู่หานมองบานประจูที่เปิดออกด้วยความข้องใจ เรือนผมสีแดงสดกับร่างสูงสง่าที่ทำเอาลู่หานเบิกตากว้าง

            “เฮีย!!” เซโล่เลิกคิ้วขึ้นเมื่อเพื่อนรักกระโดดกอดคนที่พึ่งลงมาจากรถนั้น ก่อนจะยิ้มหวานจนเขายังอดสงสัยมากกว่าเดิมไม่ได้ แต่ใบหน้าหล่อเหลานั้นกลับจ้องมาที่เขา จนเสียวสันหลัง

            “เอาล่ะ ไปห้องผมดีกว่าตรงนี้คนเยอะ~” ลู่หานอมยิ้มก่อนจะหันมาควักมือเรียกเพื่อนรักให้ขึ้นรถของคนที่พึ่งเจอกันครั้งแรก

            @ KaiHun Condo 1209

            “เฮียมาจากจีนนานหรือยัง?” ลู่หานเดินนำเข้ามาในห้องพร้อมกับปล่อยให้ร่างสูงเดินตามเข้ามาพร้อมกับถุงกับข้าวมากมาย

            “นานแล้วล่ะ~” บัง ยงกุกส่ายหน้ากับน้องชายหน้าหวานก่อนจะเดินเข้าไปในครัว และเจอเข้ากับคนตัวสูงที่กำลังล้างมืออยู่

            “ชื่ออะไรล่ะเรา?~” เซโล่มองต้นเสียงก่อนจะโค้งให้เล็กน้อยและยิ้มบางๆ ลู่หานมองสองคนในห้องครัวด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

            “เซ โล่ฮะ~” ยงกุกไม่ละสายตาจากร่างบางตรงหน้าสักนิด ผิวขาวที่สะท้อนแสงจนแทบจะโปร่งใส เสื้อกล้ามสีดำกับซีทรูสีขาวและกางเกงขายาวเอวต่ำยิ่งทำให้เจ้าตัวดูเซ็กซี่ ยิ่งขึ้น

            “อะ แฮ่ม!! เดี๋ยวเสี่ยวลู่จะทำกับข้าวนะเฮีย ไปนั่งที่ห้องนั่งเล่นเถอะ โล่~ ฝากเฮียด้วยนะ” ลู่หานดันพี่ชายและเพื่อนออกไปจากครัวก่อนจะอมยิ้มให้เซโล่ที่หันกลับมามอง หน้าเขา

            “เดี๋ยว ยงกุกฮยองนั่งนี่นะฮะ โล่ขอไปเปลี่ยนชุดแป็บนึง” เจ้าตัวยิ้มหวานก่อนจะเดินหายไปทางบานประตูสีดำ ซึ่งยงกุกก็ไม่ได้ละสายตาไปไหนจนกระทั่งบานประตูเปิดออกอีกครั้ง

            “ดูหนังกันไหมฮะ?” เซโล่เลือกเสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงขาสั้นสีฟ้าสดพร้อมกับแผ่นหนังอีกหนึ่งกล่อง ใบหน้าหวานยิ้มหวานตลอดเวลา

            “ฉันอยากดูหนังเรื่อง...” เซโล่เลิกคิ้วก่อนจะเดินมานั่งที่โซฟาพร้อมกับลงมือหยิบแผ่นหนังเรื่องนู่นเรื่องนี้ขึ้นมามากมายเต็มโต๊ะ

            “เรื่องที่เซโล่เล่น~” ร่างบางอมยิ้มก่อนจะเดินมาทั้งตัวลงบนตักอุ่นๆและโอบรอบคอร่างสูงก่อนจะซบหน้าลงที่แผ่นอกแกร่งทันที

            “แหม~ เรื่องที่โล่อ่ะ ดูไมสนุกหรอกฮะ ต้องทำเอง” ยงกุกยกยิ้มก่อนจะโอบรอบเอวบางมาจนชิด ใบหน้าคมก้มลงสูดดมที่พวงแก้มสีหวาน

            “แฮ่ ม! ลู่ออกไปซื้อขงเพิ่มนะฮะ เล่นกัน เอ๊ะ! ดูหนังให้สนุกนะฮะ” ลู่หานโบกมือก่อนจะใส่รองเท้าผ้าใบสีเขียวอ่อน และเปิดประตูออกไปจากห้อง ทิ้งไว้แต่เซโล่ที่หน้าแดงก่ำ กับบังยงกุกที่ยกยิ้มอย่างชอบใจ

            ยง กุกยิ้มบางๆให้เซโล่ก่อนจะเหวี่ยงร่างบางลงกับโซฟาสีแดงสด สีเข้มสดของโซฟาหนังทำให้ผิวขาวสว่างยิ่งเด่นชัดขึ้นไปอีก ทั้งใบหน้าหวาน และเรือนกายแสนบาง

            ร่าง บางกระชับเสื้อคลุมสีขาวแสนบาง อมยิ้มกับความคิดของตนที่ผุดขึ้นเต็มหัวไปหมด ก่อนจะเดินมาที่ซุปเปอร์มาเก็ตและดูขอที่พอจะแถได้บ้าง ลู่หานอมยิ้มกับของหวานอย่างพุดดิ้งและน้ำส้มก่อนจะก้าวออกมาและตรงกลับคอน โด

            ผลัก!

            ลู่หานโดนแรกกระแทกก่อนจะล้มหงายท้องลงไปกองกับพื้น ทำเอานางเอกจีวีออกอาการไม่พอใจและลุกขึ้นมาจัดเสื้อผ้าและมองต้นเหตุตรงหน้า

            “มองไม่เห็นฉันหรือไงห๊ะ?!” ร่างสูงใหญ่มองเขาด้วยความนิ่งก่อนจะแหวกออกเป็นทางให้ร่างสูงในชุดสูทกับผมสีสว่างก้าวออกมา

            “มี อะไร” คริสมองเหล่าบอร์ดี้การ์ดก่อนจะมองร่างเล็กที่กำลังทำหน้าบึ้ง ก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้ามาใกล้และยกยิ้มที่มุมปาก ทำเอาลู่หานชะงัก

            “ขอโทษที่ลูกน้องของฉันทำให้โมโหนะ” ลู่หานมองท่าทีของอีกฝ่ายก่อนจะยอมปรับสีหน้าและโบกมือเป็นการไม่ใส่ใจ

            “ช่าง เถอะ~ ฉันไปล่ะ” คริสคว้ามือเรียวเอาไว้ก่อนจะดึงกลับมาและโอบเอวบางๆไว้ ซึ่งการกระทำของร่างสูงทำให้คนที่อยู่ในอ้อมกอดได้แต่ตกใจ ก่อนจะตั้งสติและปรับใบหน้าให้เรียบนิ่ง

            “ถ้าฉันจำไม่ผิด~ เธอเป็นนักแสดงสินะ” มือหนาไล้วนไปทั่วสะโพกบางก่อนจะเลื่อนลงมาถึงบั้นท้ายกลมมนแสนนุ่มและกอบกุมไว้เต็มมือ

            “ใช่~ อยากไปแสดงรวมกับเค้าไหมล่ะ” ลู่หานพิงอกแกร่งก่อนจะโอบรอบคอร่างสูงและโน้มลงมา ก่อนจะยกยิ้มให้และผลักคนที่กำลังเผลอออกไป

            “เธอ!!”

            “ฝัน ไปก่อนแล้วกันนะ ที่รัก~” ลู่หานแลบลิ้นก่อนจะโบกมือให้ร่างสูงและวิ่งหายไปในคอนโดของตน คริสยกมือห้ามเหล่าลูกน้องที่ทำท่าจะตาม ก่อนจะยกยิ้มบางๆ

            “ไปเพิ่มหุ้นในบริษัทของปาร์คชานยอลสักหน่อยสิ”

            “อื้อ!” ยงกุกกดเรียวปากลงไป มือเรียวก็โอบรอบคอร่างสูงให้โน้มลงมามากกว่าเดิม เรียวขายาวๆอ้าออกกว้างด้วยความเผลอไผล ขณะที่เรียวปากบางถูกบดคลึงจนเริ่มบวมขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่ร่างสูงจะสอดลิ้นไปชิมความหวานในโพรงปาก ซึ่งร่างบางก็ตอบรับด้วยความเต็มใจ สองลิ้นเกี่ยวตวัดจนแทบจะแยกไม่ออก มือหนาเลิกเสื้อกล้ามสีดำขึ้นไปจนสุดก่อนจะตามด้วยกางเกงขาสั้นที่ร่วงตาม เสื้อกล้ามไป

            “ฮยอง ฮะ~ โล่หนาว” ยงกุกยกยิ้มก่อนจะกดปลายจมูกลงที่หน้าผากมน ก่อนจะลากลิ้นร้อนไปตามโครงหน้าหวาน และหยุดทำรอยที่ซอกคอหอมหวาน ขณะที่มือเรียวก็ดึงเสื้อยืดของร่างสูงจนยวบ ก่อนจะฉีกออก ตามด้วยร่างสูงที่ลากลิ้นมาที่ยอดอกสีหวานทั้งสองข้าง

            “อะ อา~” แผ่นอกบางแอ่นขึ้นด้วยความเสียวซ่านเมื่อลิ้นร้อนไล้เลียทั้งสองข้าง มือบางที่กำลังจะแกะกางเกงเปลี่ยนเป็นจิกโซฟาแทน ซึ่งร่างสูงก็มองด้วยความชอบใจ

            “อะ ดะ เดี๋ยว~” นิ้วเรียวสะกิดที่ช่องทางหวานที่กำลังขมิบตัวและน้ำสีใสที่ไหลออกมา ก่อนที่มือเรียวจะกอบกุมความต้องการของร่างสูงที่กำลังทิ่มก้นเขาอยู่

            “เดี๋ยว โล่ทำให้~” ร่างบางดันร่างสูงลงกับโซฟาก่อนจะแทรกตัวและครอบครองสิ่งที่กำลังตื่นตัว ด้วยเรียวปากเล็กๆ เรียวปากบางขยับไปอย่างเชื่องช้า ก่อนจะเร่งจังหวะขึ้น พร้อมกับเสียงครางต่ำที่ดังคล้องจนร่างบางหน้าแดง มือหนาบีบเคล้นไปตามเรือนร่างบางก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางหวานอีกครั้ง

            “อื้อ~” เซโล่กลืนน้ำนมสีขาวขุ่นไปจนหมดก่อนจะตามด้วยเรี่ยวแรงที่หดหายไปจนหมด ยงกุกดันร่างบางลงกับโซฟาก่อนจะเตรียมช่องทางหวาน

            แอ็ด~

            “เฮีย~ พวกเราเป็นนายเอกหนังโป๊นะเฮีย มีรอยพวกนี่ไม่ได้” ลู่หานอมยิ้มอยู่ข้างโซฟาก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัวและวางถุงกับข้าว

            “เอ่อ... คือ... โล่ไป...อาบน้ำนะฮะ” ยงกุกยกยิ้มก่อนจะผละออกจากร่างบาง และปล่อยให้เจ้าตัววิ่งหายไปหลังประตูอีกครั้ง

            “เฮียชอบ รัก หรือแค่อยาก~” ยงกุกมองน้องชายที่กระโดดมานั่งข้างๆพร้อมๆกับผ้าขนหนูเพื่อบังส่วนล่างของพี่ชายตัวเอง

            “แล้วลู่คิดว่าไงแหละ” ลู่หานอมยิ้มก่อนจะพิงไหล่ของพี่ชายตัวเอง แล้วหยิบกล่องหนังของตัวเองขึ้นมาให้พี่ชายตัวเองดู

            “รับได้เหรอ?~ เฮีย” ยงกุกมองน้องชายก่อนจะคว้ามากอดและกดจมูกลงบนกลุ่มผมสีสว่าง และดึงน้องออกมา

            “เฮียยังรับน้องตัวเองได้เลย”

            “งั้น...~ ไปกินข้าวกันเถอะ” ลู่หานดึงพี่ชายและลากมาที่โต๊ะ ก่อนจะตามด้วยเซโล่ที่อาบน้ำแต่งตัวตามมาอีกที เจ้าตัวเดินไปตักข้าวใส่จาน ขณะที่ลู่หานรินน้ำและส่งให้พี่ชายและเพื่อนสนิท

            “พรุ่งนี้ฉันไม่มีงาน เฮียพาลู่ไปเที่ยวนะ” เซโล่อมยิ้มก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไปเงียบๆ แต่ก็ตามด้วยคำถามของยงกุก

            “แล้ว โล่ล่ะ” ลู่หานเบ้คิ้วก่อนจะอมยิ้มและทิ้งตัวไปทางเซโล่ และเหล่ตามาทางพี่ชายที่ทำหน้าสงสัยอยู่ ก่อนที่ลู่หานจะย้ายกลับมาที่เดิม

            “พรุ่งนี้โล่มีถ่ายหนัง~” ยงกุกหน้าเสีย ก่อนที่ลู่หานจะเก็บจานและเดินไปวางที่อ่างล้างและไล่ให้สองคนออกไปจากห้องครัว

            “เออ.. ยงกุกฮยองจะค้างที่นี้หรือเปล่าฮะ” เซโล่ยิ้มบางๆให้ร่างสูงที่นั่งอยู่ที่โซฟา ก่อนจะตามด้วยรอยยิ้มแห้งๆของร่างสูง

            “ไม่ ล่ะ... ว่าแต่” เซโล่หันมายิ้มก่อนจะทิ้งตัวลงห่างจากร่างสูงพอสมควร ยงกุกกวาดสายตามองรอบคอขาวที่มีรอยแดงเต็มไปหมด และมองที่เอาแต่ก้มหน้าด้วยความสงสัย

            “คือ...”

            ลู่ หานมองสองที่นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นด้วยใบหน้าที่ติดจะยิ้มน้อย ก่อนจะโทรศัพท์หาผู้กำกับเกี่ยวกับพระเอกหนังของจ้าเพื่อนสนิทในวันพรุ่งนี้

            “พรุ่ง นี้... โล่จะถ่ายหนังกับพระเอกคนแรกแบบเสียบและเสร็จข้างใน” ยงกุกมองคนที่เอาแต่ก้มหน้าด้วยความตกใจ ก่อนที่ร่างบางจะลุกขึ้นและเดินมานั่งข้างๆเขา

            “ผม...” เซโล่กอดร่างสูงด้วยความรู้สึกวุ่นวายใจ ซุกหน้าลงกับอผงอกแกร่งและถอนหายใจออกมาเรื่อยๆ จนยงกุกยิ่งสงสัยมากกว่าเดิม

            “ผมอยากให้ฮยองไปเป็นพระเอกให้ผมนะ” ยงกุกที่รู้สึกกังวลอยู่ทั้งดีใจและกังวลมากกว่าเก่าก่อนจะกอดร่างบางในอ้อมแขนแน่นกว่าเดิม

            “ไปนะฮะ”

...Intro

...Intro

Sex Appeal รักร้อน เสน่ห์ร้าย

Take No.0

            ลู่ หานอมยิ้มเมื่อก้าวเข้ามาในคอนโดของตน ร่างสูงบางของเพื่อนรักกำลังยิ้มหวานมาให้เขา ก่อนที่ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งสีขาวจะเดินมาหาเขาพร้อมกับผลักเขาลงกับ โซฟา

            “โล่~ จะทำอะไรจ๊ะ~” ลู่หานไล้มือไปยังใบหน้าของเพื่อนรักที่หวานล้ำไม่ต่างจากเขา มือเรียวพร้อมด้วยเล็บสีฟ้าปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีเข้มของอีกฝ่าย

            “ก็ เซอร์วิสลู่ไง” เซโล่ไล่มือไปยังกางเกงขาสั้นสีแดงสดของลู่หานก่อนจะดึงออกไปให้พ้นทางด้วย ความรวดเร็ว จนเผยให้เห็นชั้นในสีสดเช่นเดียวกับตัวนอก

            “อ๊ะ อ๊า~” เสียงครางหวานสมกับเป็นนางเอกจีวี มือเรียวเกาะไหล่ของเพื่อนรักด้วยความอ่อนแรง ดวงตากลมโตปรอยตามองเพื่อนรักด้านบนด้วยความหวานฉ่ำ เล็บยาวสีดำปลดเสื้อเชิ้ตตัวเดียวของเซโล่ออก

            “หวานจังลู่~” ริมฝีปากอมชมพูของเซโล่ผละออกมาจากยอดอกสีหวานของลู่หาน ก่อนจะตามด้วยมือเรียวที่ไล้ไปตามเรียวขายาวแสนสวย…

            “อื้อ~” เครื่องมือเม็ดกลมสีสวยถูกดึงออกมาจากล่องใกล้มือ ก่อนที่เซโล่จะเปิดสวิตด้วยรอยยิ้มหวาน และไล้ไปตามร่างกายเปลือยเปล่าของคนใต้ร่าง

            “อะ อือ เร็ว... เร็วอีกสิ” เซโล่ยิ้มหวานก่อนจะดันเม็ดพลาสติกเข้าไปในช่องทางสีหวานที่กำลังมีน้ำใสๆ ไหลออกมา ก่อนที่ลู่หานจะหยิบเครื่องสั่นเช่นเดียวกันและไล่ไปตามแนวสันหลังของเซโล่

            “อะ อา~” เซโล่ทิ้งตัวลงทับเพื่อนรักด้านล่างเมื่อเจ้าเม็ดกลมเริ่มทำงานภายในตัวเขา มือเรียวเริ่มจัดการร่างกายที่กำลังตื่นตัว อุณหภูมิภายในห้องเริ่มพุ่งสูงขึ้นเมื่อสองร่างบางเปล่าเสียงครางและเรือน กายที่เย้ายวน

            “ระ แรงอีกลู่” ลู่หานยิ้มหวานก่อนจะขยับเมือให้เร็วและแรงกว่าเดิม ใบหน้าทั้งสองโน้มเข้าหากันพลางแลกเปลี่ยนจูบกันอย่างดูดื่มและเนินนาน

            “ฮะ อึก อ๊า!!~” น้ำนมสีขุ่นถูกปล่อยออกมาจากร่างทั้งสองถูกส่งเข้าไปในเรียวปากอมชมพู ก่อนที่ทั้งสองจะโผล่เข้าหากันอีกครั้ง

            คัท!!!

            เซ โล่ลุกขึ้นพลางรับผ้าขนหนูมาปิดท่อนล่าง และส่งอีกผืนให้เพื่อนรักที่กำลังเก็บเครื่องเล่นเสียวใส่กล่อง ก่อนจะตอบด้วยใบหน้ายิ้มหวาน

            “เก่ง แล้วนี่ เซโล่~” ลู่หานรับผ้ามาเช็ดมือและปิดท่อนล่างเอาไว้ก่อนจะก้าวเดินออกมาจากฉากคอนโด ที่จัดไว้ให้ มองหน้าผู้กำกับด้วยรอยยิ้ม

            “เก่งมา ลู่โล่ เดี๋ยวไปรับเช็คที่แบคฮยอนเลยนะ” คุณผู้กำกับหูกางชี้ไปยังภรรยาตัวเล็กที่กำลังนั่งหน้าแดงอยู่ที่มุมของสตูดิโอ

Sex No.4 :: อาการ

Sex Land ดินแดนหื่นหฤหรรษ์    

Sex No.4 :: อาการ

            ตกกลางดึกเป็นอะไรที่ทำให้คนป่วยน้องอย่างน้องเล็กกลัวที่สุด ขาเรียวภายใต้กางเกงนอนขายาวหยุดลงเมื่อพบพุ่มไม้ใกล้กับเต็นท์ที่ใช้นอน

            โครก~

            เซโล่หยุดก้าว และตั้งท่าจะเดินกลับเต็นท์ทันที ถ้าไม่หันไปกระแทกกับร่างหนาจนตัวเองล้มลงกัยพื้นอย่างแรงจนเจ็บก้น

            “พี่~” ยงกุกมองเจ้าเด็กตรงหน้าอย่างวิเคราะห์ ก่อนจะดึงแขนเล็ก และลากอีกฝ่ายให้ตามไปทางเต็นท์ของตร ที่ตั้งห่างออกไปไม่มาก

            “มันมีห้องน้ำของค่าย นายจะไปเข้าที่ไหน” เซโล่ยกมือเกาหัวก่อนจะวิ่งไปทางม่านกั้นระหว่างเต็นท์ แก้มทั้งสองข้างระเรือขึ้นเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะรู้ว่าเขากำลังต้องการปลดปล่อยฉี่ขนาดไหน

            “ขอบคุณฮะ~” คนตัวเล็กวิ่งกลับไปที่เต็นท์ โดยมีสายตาคมจับจ้องอยู่ตลอดเวลา เซโล่กลับเข้ามาในเต็นท์ที่พักอยู่กับลู่หาน ซึ่งคนเป็นพี่ก็ยังไม่ได้นอน

            “พี่ยังไม่นอนเหรอฮะ?~” ลู่หานหันมายิ้มพลางกระชับผ้าคลุมไหล่ มือเรียวกอดเข่าพลางวางหน้าลงที่หัวเข่า จนเซโล่เดินมานั่งข้างๆ

            “ช่วยเล่าเรื่องของดินแดนนี้ให้พี่ทีสิ” เซโล่พยักหน้า ก่อนจะดึงขาของพี่ชายลงและล้มตัวลงนอนพลางดึงผ้าห่มมาปิดอก

            “เมื่อหลายปีก่อน ดินแดนนี้ถูกเรียกว่าไบรท์แลนด์” ลู่หานถึงกับชะงัก มองหน้าน้องชายด้วยความสงสัยเป็นที่สุด แต่ก็ได้รับกลับมาเป็นรอยยิ้มหวาน

            “ทำไมล่ะ ก็ชื่อมัน...”

            “ฮะ ตอนที่พ่อมดขาวปกครองใช้ชื่อว่าไบร์แลนด์ ดินแดงแห่งแสงสว่างทุกคนมีความสุข พ่อมดขาวถึงจะเจ้าเล่ห์ไปบ้างครั้ง แต่ก็รักเดียวใจเดียว” ลู่หานเลือกที่จะฟังเงียบเงียบ

            “หลังกจากนั้นไม่นาน พ่อมดดำก็รู้สึกว่าตนนั้นคู่ควรกับบัลลังก์มากกว่าพี่ชายที่ดีแต่เปลือก พ่อมดดำร่ำเรียนสายเวทมนต์ศาสตร์มืดเพื่อเป็นพลังต้านกับพี่ชายตัวเอง หลังจากที่มั่นใจว่าตัวเองแกร่งพอแล้วเขากลับมาและฆ่าคนรักของพี่ชายตัวเองทิ้งสะ” ลู่หานเบิกตากว้างอย่างตกใจ ในใจรู้สึกไหววูบราวกับตัวเองอยู่ในเหตุการณ์นั้นเสียเอง

            “พ่อมดขาวถูกขับไล่ออกไปเมือง ส่วนพ่อมดดำนั้นมีแต่ความโลภ แถมยังหื่นกามอีก จึงเปลี่ยนชื่อดินแดนนี้ไปสะติดเรทขนาดนี้” เซโล่เบ้ปากอย่างขัดใจ ก่อนจะเด้งตัวขึ้น และคลานไปรินนมอุ่นในกระติกใสแก้วสองใบ

            “พ่อมดดำปรารถนาในตัวของเซฮุนมากหลังจากที่เจอกันครั้งแรกเมื่อครั้งงานเต้นรำเมื่อหลายปีก่อน นั้นทำให้พวกหนีกันหัวซุกหัวซุนขนาดนี้” เซโล่เริ่มห้าว ก่อนจะกระดกนมเข้าปากให้หมด

            “นอนเถอะ~ พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางแต่เช้า~” ลู่หานดันน้องชายลง และดึงผ้าห่มมาให้น้องชายพลางลูบหัว และล้มตัวลงข้างๆ

            “ฝันดีนะ~”

            ดวงจันทร์ที่ปรากฏตรงหน้าจงออบราวกับเป็นสัญณาณให้คนที่กำลังหลับตื่นตัว และออกแรงดิ้นจนเตียงทั้งหลังเริ่มสะเทือนไปด้วย

            “ตื่นก็ออกฤทธิ์เลยนะ” แดฮยอนลุกขึ้นจากเก้าที่มุมห้อง และตรงมาหาร่างเล็กที่เสาเตียง เสียงงดีดนิ้วพร้อมกับทั้งห้องที่สว่างวาบขึ้นมา

            “ปล่อยฉัน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” จงออบถูกโยนลงกับเตียงเมื่ออีกฝ่ายปลดพันธนาการหมด แต่ก็ถูกเท้าของอีกฝ่ายถีบเข้าที่ท้องน้องแทบจะทันที

            “อ๊ะ!!” มือหนาคว้าเข้าที่เอวและเหวี่ยงร่างบางลงไปกับพื้น ก่อนจะยกตัวขึ้นคร่อมและจ้องมองอีกฝ่ายราวกับจะกลืนกิน

            “หึ! ไปนอนสะ”

            จงดินก้าวเข้ามาในห้องนอนที่เขาพึ่งออกเพียงไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ มือหนาพร้อมกับชามข้ามต้มขนาดใหญ่ และขวดยาที่เอามาจากหมอหลวง

            “เซฮุน~ ตื่นขึ้นมากินข้าวกินยาเถอะ” มือหนาวางถาดลงที่โต๊ะหัวเตียงพลางลากเก้าอี้มา และเขย่าตัวคนที่หลัวอยู่ด้วยความเบามือที่สุด

            “อื้อ~” เซฮุนยกมือขึ้นขยี้ตาพลางมองอีกฝ่ายผ่านช่องนิ้ว ก่อนจะยอมลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง จงอินอมยิ้มพลางยกชามข้ามต้มและตักขึ้นมาเป่า

            “นายจะมาทำดีกับฉันทำไม?” เซฮุนปิดปากเงียบไม่ยอมรับข้ามต้มของอีกฝ่าย จนร่างสูงได้แต่ถอนหายใจและวางชามลงพลางกระโดดขึ้นคร่อมอีกฝาย และกดจมูกลงที่แก้มนิ่มราวฟองนม

            “ฉันไม่ยอมมาทำอะไรแบบให้คนที่ไม่ได้รักหรอกนะ” จงอินดึงร่างบางกอดไว้ กดจมูกลงที่กลุ่มผมแสนนุ่ม และทิ้งตัวลงหนุนตักคนป่วย

            “จริงเรอะ?!”

            “รักที่สุด~” จงอินดึงใบหน้าหวานลงมารับจูบ พลางซุกใบหน้าและกันหน้าท้องของอีกฝ่าย แต่ก็ชะงักและเด้งตัวขึ้นมา

            “กินข้าว กินยาเดี๋ยวนี้เลย~” จงอินยกชามขึ้นมา และเป่าด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะส่งให้ร่างบางตรงหน้า เซฮุนยิ้มรับและเอื้อมมือมาจับมือหนาไว้

            “ขอบใจนะ~”

            “อย่ามายั่วนะ! แผลยังไม่หายเลย หายเมื่อไหร่โดนแน่!!”

            พลั่ก!!!

            จงออบประธานฝ่าเท้าไปที่ร่างสูงที่นอนกอดกันมาตลอดคืนกันด้วยความรวดเร็วจนเจ้าตัวยังตั้งตัวไม่ทัน คนตัวเล็กกว่าวิ่งออกจากห้องด้วยความเร็วที่สุด แต่สะดุดกับร่างสูงตรงหน้า

            “จะหนีเหรอ?” แดฮยอนผลักอีกฝ่ายไปกระแทกกับผนัง ก้าวยาวยาวมาถึงอีกฝ่ายพร้อมกับมือหนาที่กระชากเสื้อของอีกฝ่ายออกด้วยความรวดเร็ว

            “ปล่อย!!!!” จงออบดิ้นรนทันทีเมื่อรู้สึกถึงลางร้ายที่กำลังก่อตัวรอบกาย รอยยิ้มเหยียดที่ปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาราวกับเป็นเครื่องบอกเหตุชั้นดี

            “หึ!” แดฮยอนกดจูบลงที่ซอกคอขาวทันทีเมื่อจงออบเมินหน้าหนี พร้อมกับเสียงดีดนิ้วที่ดังขึ้นข้างหู ความรู้สึกที่ถูกบีบแน่นที่ข้อมือทั้งสองข้าง เชือกเส้นใหญ่ปรากฏอยู่ตรงหน้าจงออบ

            “อ๊า~” มือหนาปลดกางเกงเนื้อบางออกไปให้พ้นทาง รอยยิ้มเหยียดที่ยังคงเปื้อนยังบนใบหน้าหล่อเหลาตลอดเวลาหุบลงเมื่อร่างกายของคนตรงหน้าเปลือยเปล่า

            “ฮึก! ปล่อยเถอะนะ~” น้ำเสียงอ่อนแรงกลับไม่ทำให้ร่างสูงหยุดได้ กลับถูกเหวี่ยงไปที่เตียงอีกครั้งด้วยความแรง ความจุแล่นเข้าสู่โซนประสาทันที

            “หึ! ฉันให้โอกาสที่จะทำดีและอ่อนโยนกับนายแล้ว แต่เธอปฏิเสธมันเอง” แดฮยอนกดข้อเรียวจนจมหายไปกับเตียงแสนนุ่ม มือหนาแยกเรียวขาออก พลางแทรกกายเข้าไป

            “ขอร้องล่ะ~ ได้โปรด” มือหนาจับส่วนกลางกายด้วยความอ่อนโยนจนจงออบได้แต่แอ่นตัวตามเมื่อความซาบซ่านเริ่มเข้าปกคลุม

            “ฮึก อะ” แดฮยอนยกยิ้มเมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย นิ้วเรียวแทรกเข้าไปในช่องทางรัดคลึงตรงหน้าด้วยความรวดเร็วจนร่างบางกระตุก

            “จะ เจ็บ~” ใบหน้าหวานหลั่งน้ำตาออกมาทันทีเมื่อนิ้วที่สองแทรกเข้ามาอย่างรวดเร็ว ร่างบางดีดดิ้นอย่างรุนแรงเมื่อความเจ็บแปลบมากกว่าเก่า

            “หลังจากนี้มันจะมีแต่เสียว กับเสียว” แดฮยอนเลียริมฝีปาก พลางดึงนิ้วออกมาเพราะเสียงครางกระเซาะที่ดังออกมาเรื่อยเรื่อย อารมณ์ของร่างใต้อาบัติพุ่งสูงขึ้นเรื่อยเรื่อยเพราะมือหนา

            “ฮึก อ๊า!” สัมผัสเย็นวาบเมื่อแดฮยอนป้ายของเหลวแสนเย็นลงไป เกรสรดอกไม้สกัดเป็นสารหล่อลื่นที่ทำให้ร่างบางแอ่นอกขึ้นรับกับเรียวปากหนาที่กำลังตีตราจอง

            “จะ เจ็บ!!” แดฮยอนกดกายเข้าไปจนสุดในครั้งเดียว กลิ่นคาวสดคลุ้งเต็มห้องทันทีเมื่อแดฮยอนจะขยับกาย ใบหน้าหวานส่ายไปมาเพื่อระบายความเจ็บ มือเรียวจิกลงที่ไหล่กว้างอย่างแรงราวกับให้อีกคนได้รับรู้เช่นกัน

            “อ๊า!!!”

            ลู่หานสะดุ้งตื่นขึ้นในตอนเช้า มือเรียวปาดเหงื่อออกด้วยความกังวล ร่างเพรียวลุกขึ้นทันที และวิ่งออกมาจากเต็นท์ ดวงตาสีรัตติกาลเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลสว่างจนยองแจที่ตื่นแล้วได้แต่ตกใจ

            “ลู่หาน! ตานายกลายเป็นสีนี้อีกแล้ว” ลู่หานตะครุบที่ใบหน้าของตัวเองพลางวิ่งไปที่ลำธารใกล้ใกล้ ก่อนที่ยองแจจะสะดุดอีกครั้งเมื่อผมสีขาวสว่างกำลังเปลี่ยนเป็นสีส้มเข้ม

            “เกิดอะไรขึ้น?!” แบคฮยอนวิงเข้ามาด้วยความตกใจ มือเรียววางลงที่ไหล่และจับจ้องกลุ่มผมสีส้มด้วความงุนงง ขณะที่น้องเล็กได้แต่มองด้วยความตกใจ

            “ฉันว่าเรารีบเดินทางไปหาพ่อมดขาวจะเป็นการดีสำหรับการเปลี่ยนแปลงของราชินีนะ” จงกุกยืนมองเหตุการณ์ด้วยท่าทางที่นิ่งสงบ

            “ราชินี?” ทุกสายตามองมาที่จงกุกด้วยความงุนงงยิ่งกว่าเก่า แต่ร่างสูงก็ยังคงเงียบและเดินกลับไปที่เต็นท์ของตัวเอง

            “ใช่! บางทีพ่อมดขาวอาจมีวิธีแก้ก็ได้นะ” ทันทีที่ยองแจพูดจบ เซโล่ก็วิ่งกลับเข้าในเต็นท์และเก็บของด้วยความเร็วที่มีอยู่

            “เดี๋ยวฉันกลับไปเก็บของที่เต็นท์นะ” แบคฮยอนวิ่งกลับไปเก็บของ ส่วนลู่หานก็วิ่งเข้ามาในเต็นท์และหยิบผ้าคลุมไหล่มาโพกหัวด้วยความรวดเร็ว พร้อมกับโกยของทุกอย่างลงกระเป๋า

            “รีบเร็วเถอะฮะ” เซโล่วิ่งออกนอกเต็นท์ เห็นเหล่าทหารกองปฏิวัติกำลังจังเรียงแถวกันเรียบร้อย โดยมีร่างสูงกำลังยืนอยู่ด้านหน้าสุด

            “พี่ฮะ~ พวกพี่พร้อมแล้วเหรอฮะ” เซโล่โผล่ออกมาด้านหน้า ทุกสายตาจับจ้องอยู่ที่ร่างเพรียวบางแสนขาวสะอาดอย่างหื่นกระหายจนจงกุกต้องส่งสายตาดุดันไปทันที

            “พวกเราเสร็จแล้ว” ยองแจ แบคฮบอน และลู่หานวิ่งออกมาด้วยความรวดเร็ว พร้อมกับสัมภาระมากมาย ทั้งหมดถูกขนขึ้นรถม้า และขบวนที่เริ่มออกเดินทาง

            “ลู่หาน! ผมนายยาวออกมาจนเกือบจะถึงกลางหลังแล้วนะ” มือเรียวดึงผ้าคลุมไหล่ที่โพกหัวออก พลางหยิบมีดสั้นของยองแจออกมา และลงมือตัดทันที

            “ชิ!!”