Sex
Land ดินแดนหื่นหฤหรรษ์
Sex
No.4 :: อาการ
ตกกลางดึกเป็นอะไรที่ทำให้คนป่วยน้องอย่างน้องเล็กกลัวที่สุด
ขาเรียวภายใต้กางเกงนอนขายาวหยุดลงเมื่อพบพุ่มไม้ใกล้กับเต็นท์ที่ใช้นอน
โครก~
เซโล่หยุดก้าว และตั้งท่าจะเดินกลับเต็นท์ทันที
ถ้าไม่หันไปกระแทกกับร่างหนาจนตัวเองล้มลงกัยพื้นอย่างแรงจนเจ็บก้น
“พี่~”
ยงกุกมองเจ้าเด็กตรงหน้าอย่างวิเคราะห์ ก่อนจะดึงแขนเล็ก
และลากอีกฝ่ายให้ตามไปทางเต็นท์ของตร ที่ตั้งห่างออกไปไม่มาก
“มันมีห้องน้ำของค่าย
นายจะไปเข้าที่ไหน” เซโล่ยกมือเกาหัวก่อนจะวิ่งไปทางม่านกั้นระหว่างเต็นท์
แก้มทั้งสองข้างระเรือขึ้นเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะรู้ว่าเขากำลังต้องการปลดปล่อยฉี่ขนาดไหน
“ขอบคุณฮะ~”
คนตัวเล็กวิ่งกลับไปที่เต็นท์ โดยมีสายตาคมจับจ้องอยู่ตลอดเวลา
เซโล่กลับเข้ามาในเต็นท์ที่พักอยู่กับลู่หาน ซึ่งคนเป็นพี่ก็ยังไม่ได้นอน
“พี่ยังไม่นอนเหรอฮะ?~”
ลู่หานหันมายิ้มพลางกระชับผ้าคลุมไหล่ มือเรียวกอดเข่าพลางวางหน้าลงที่หัวเข่า
จนเซโล่เดินมานั่งข้างๆ
“ช่วยเล่าเรื่องของดินแดนนี้ให้พี่ทีสิ”
เซโล่พยักหน้า ก่อนจะดึงขาของพี่ชายลงและล้มตัวลงนอนพลางดึงผ้าห่มมาปิดอก
“เมื่อหลายปีก่อน
ดินแดนนี้ถูกเรียกว่าไบรท์แลนด์” ลู่หานถึงกับชะงัก
มองหน้าน้องชายด้วยความสงสัยเป็นที่สุด แต่ก็ได้รับกลับมาเป็นรอยยิ้มหวาน
“ทำไมล่ะ
ก็ชื่อมัน...”
“ฮะ
ตอนที่พ่อมดขาวปกครองใช้ชื่อว่าไบร์แลนด์ ดินแดงแห่งแสงสว่างทุกคนมีความสุข
พ่อมดขาวถึงจะเจ้าเล่ห์ไปบ้างครั้ง แต่ก็รักเดียวใจเดียว” ลู่หานเลือกที่จะฟังเงียบเงียบ
“หลังกจากนั้นไม่นาน
พ่อมดดำก็รู้สึกว่าตนนั้นคู่ควรกับบัลลังก์มากกว่าพี่ชายที่ดีแต่เปลือก
พ่อมดดำร่ำเรียนสายเวทมนต์ศาสตร์มืดเพื่อเป็นพลังต้านกับพี่ชายตัวเอง
หลังจากที่มั่นใจว่าตัวเองแกร่งพอแล้วเขากลับมาและฆ่าคนรักของพี่ชายตัวเองทิ้งสะ”
ลู่หานเบิกตากว้างอย่างตกใจ
ในใจรู้สึกไหววูบราวกับตัวเองอยู่ในเหตุการณ์นั้นเสียเอง
“พ่อมดขาวถูกขับไล่ออกไปเมือง
ส่วนพ่อมดดำนั้นมีแต่ความโลภ แถมยังหื่นกามอีก
จึงเปลี่ยนชื่อดินแดนนี้ไปสะติดเรทขนาดนี้” เซโล่เบ้ปากอย่างขัดใจ
ก่อนจะเด้งตัวขึ้น และคลานไปรินนมอุ่นในกระติกใสแก้วสองใบ
“พ่อมดดำปรารถนาในตัวของเซฮุนมากหลังจากที่เจอกันครั้งแรกเมื่อครั้งงานเต้นรำเมื่อหลายปีก่อน
นั้นทำให้พวกหนีกันหัวซุกหัวซุนขนาดนี้” เซโล่เริ่มห้าว
ก่อนจะกระดกนมเข้าปากให้หมด
“นอนเถอะ~
พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางแต่เช้า~” ลู่หานดันน้องชายลง และดึงผ้าห่มมาให้น้องชายพลางลูบหัว
และล้มตัวลงข้างๆ
“ฝันดีนะ~”
ดวงจันทร์ที่ปรากฏตรงหน้าจงออบราวกับเป็นสัญณาณให้คนที่กำลังหลับตื่นตัว
และออกแรงดิ้นจนเตียงทั้งหลังเริ่มสะเทือนไปด้วย
“ตื่นก็ออกฤทธิ์เลยนะ”
แดฮยอนลุกขึ้นจากเก้าที่มุมห้อง และตรงมาหาร่างเล็กที่เสาเตียง เสียงงดีดนิ้วพร้อมกับทั้งห้องที่สว่างวาบขึ้นมา
“ปล่อยฉัน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
จงออบถูกโยนลงกับเตียงเมื่ออีกฝ่ายปลดพันธนาการหมด
แต่ก็ถูกเท้าของอีกฝ่ายถีบเข้าที่ท้องน้องแทบจะทันที
“อ๊ะ!!”
มือหนาคว้าเข้าที่เอวและเหวี่ยงร่างบางลงไปกับพื้น ก่อนจะยกตัวขึ้นคร่อมและจ้องมองอีกฝ่ายราวกับจะกลืนกิน
“หึ! ไปนอนสะ”
จงดินก้าวเข้ามาในห้องนอนที่เขาพึ่งออกเพียงไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้
มือหนาพร้อมกับชามข้ามต้มขนาดใหญ่ และขวดยาที่เอามาจากหมอหลวง
“เซฮุน~
ตื่นขึ้นมากินข้าวกินยาเถอะ” มือหนาวางถาดลงที่โต๊ะหัวเตียงพลางลากเก้าอี้มา
และเขย่าตัวคนที่หลัวอยู่ด้วยความเบามือที่สุด
“อื้อ~”
เซฮุนยกมือขึ้นขยี้ตาพลางมองอีกฝ่ายผ่านช่องนิ้ว ก่อนจะยอมลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง
จงอินอมยิ้มพลางยกชามข้ามต้มและตักขึ้นมาเป่า
“นายจะมาทำดีกับฉันทำไม?”
เซฮุนปิดปากเงียบไม่ยอมรับข้ามต้มของอีกฝ่าย
จนร่างสูงได้แต่ถอนหายใจและวางชามลงพลางกระโดดขึ้นคร่อมอีกฝาย
และกดจมูกลงที่แก้มนิ่มราวฟองนม
“ฉันไม่ยอมมาทำอะไรแบบให้คนที่ไม่ได้รักหรอกนะ”
จงอินดึงร่างบางกอดไว้ กดจมูกลงที่กลุ่มผมแสนนุ่ม และทิ้งตัวลงหนุนตักคนป่วย
“จริงเรอะ?!”
“รักที่สุด~”
จงอินดึงใบหน้าหวานลงมารับจูบ พลางซุกใบหน้าและกันหน้าท้องของอีกฝ่าย
แต่ก็ชะงักและเด้งตัวขึ้นมา
“กินข้าว
กินยาเดี๋ยวนี้เลย~” จงอินยกชามขึ้นมา และเป่าด้วยความรวดเร็ว
ก่อนจะส่งให้ร่างบางตรงหน้า เซฮุนยิ้มรับและเอื้อมมือมาจับมือหนาไว้
“ขอบใจนะ~”
“อย่ามายั่วนะ! แผลยังไม่หายเลย
หายเมื่อไหร่โดนแน่!!”
พลั่ก!!!
จงออบประธานฝ่าเท้าไปที่ร่างสูงที่นอนกอดกันมาตลอดคืนกันด้วยความรวดเร็วจนเจ้าตัวยังตั้งตัวไม่ทัน
คนตัวเล็กกว่าวิ่งออกจากห้องด้วยความเร็วที่สุด แต่สะดุดกับร่างสูงตรงหน้า
“จะหนีเหรอ?”
แดฮยอนผลักอีกฝ่ายไปกระแทกกับผนัง ก้าวยาวยาวมาถึงอีกฝ่ายพร้อมกับมือหนาที่กระชากเสื้อของอีกฝ่ายออกด้วยความรวดเร็ว
“ปล่อย!!!!”
จงออบดิ้นรนทันทีเมื่อรู้สึกถึงลางร้ายที่กำลังก่อตัวรอบกาย รอยยิ้มเหยียดที่ปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาราวกับเป็นเครื่องบอกเหตุชั้นดี
“หึ!”
แดฮยอนกดจูบลงที่ซอกคอขาวทันทีเมื่อจงออบเมินหน้าหนี
พร้อมกับเสียงดีดนิ้วที่ดังขึ้นข้างหู
ความรู้สึกที่ถูกบีบแน่นที่ข้อมือทั้งสองข้าง เชือกเส้นใหญ่ปรากฏอยู่ตรงหน้าจงออบ
“อ๊า~” มือหนาปลดกางเกงเนื้อบางออกไปให้พ้นทาง
รอยยิ้มเหยียดที่ยังคงเปื้อนยังบนใบหน้าหล่อเหลาตลอดเวลาหุบลงเมื่อร่างกายของคนตรงหน้าเปลือยเปล่า
“ฮึก! ปล่อยเถอะนะ~”
น้ำเสียงอ่อนแรงกลับไม่ทำให้ร่างสูงหยุดได้ กลับถูกเหวี่ยงไปที่เตียงอีกครั้งด้วยความแรง
ความจุแล่นเข้าสู่โซนประสาทันที
“หึ! ฉันให้โอกาสที่จะทำดีและอ่อนโยนกับนายแล้ว
แต่เธอปฏิเสธมันเอง” แดฮยอนกดข้อเรียวจนจมหายไปกับเตียงแสนนุ่ม
มือหนาแยกเรียวขาออก พลางแทรกกายเข้าไป
“ขอร้องล่ะ~
ได้โปรด”
มือหนาจับส่วนกลางกายด้วยความอ่อนโยนจนจงออบได้แต่แอ่นตัวตามเมื่อความซาบซ่านเริ่มเข้าปกคลุม
“ฮึก อะ”
แดฮยอนยกยิ้มเมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย
นิ้วเรียวแทรกเข้าไปในช่องทางรัดคลึงตรงหน้าด้วยความรวดเร็วจนร่างบางกระตุก
“จะ เจ็บ~”
ใบหน้าหวานหลั่งน้ำตาออกมาทันทีเมื่อนิ้วที่สองแทรกเข้ามาอย่างรวดเร็ว
ร่างบางดีดดิ้นอย่างรุนแรงเมื่อความเจ็บแปลบมากกว่าเก่า
“หลังจากนี้มันจะมีแต่เสียว
กับเสียว” แดฮยอนเลียริมฝีปาก
พลางดึงนิ้วออกมาเพราะเสียงครางกระเซาะที่ดังออกมาเรื่อยเรื่อย
อารมณ์ของร่างใต้อาบัติพุ่งสูงขึ้นเรื่อยเรื่อยเพราะมือหนา
“ฮึก อ๊า!”
สัมผัสเย็นวาบเมื่อแดฮยอนป้ายของเหลวแสนเย็นลงไป เกรสรดอกไม้สกัดเป็นสารหล่อลื่นที่ทำให้ร่างบางแอ่นอกขึ้นรับกับเรียวปากหนาที่กำลังตีตราจอง
“จะ เจ็บ!!”
แดฮยอนกดกายเข้าไปจนสุดในครั้งเดียว
กลิ่นคาวสดคลุ้งเต็มห้องทันทีเมื่อแดฮยอนจะขยับกาย
ใบหน้าหวานส่ายไปมาเพื่อระบายความเจ็บ มือเรียวจิกลงที่ไหล่กว้างอย่างแรงราวกับให้อีกคนได้รับรู้เช่นกัน
“อ๊า!!!”
ลู่หานสะดุ้งตื่นขึ้นในตอนเช้า
มือเรียวปาดเหงื่อออกด้วยความกังวล ร่างเพรียวลุกขึ้นทันที และวิ่งออกมาจากเต็นท์
ดวงตาสีรัตติกาลเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลสว่างจนยองแจที่ตื่นแล้วได้แต่ตกใจ
“ลู่หาน! ตานายกลายเป็นสีนี้อีกแล้ว”
ลู่หานตะครุบที่ใบหน้าของตัวเองพลางวิ่งไปที่ลำธารใกล้ใกล้ ก่อนที่ยองแจจะสะดุดอีกครั้งเมื่อผมสีขาวสว่างกำลังเปลี่ยนเป็นสีส้มเข้ม
“เกิดอะไรขึ้น?!”
แบคฮยอนวิงเข้ามาด้วยความตกใจ มือเรียววางลงที่ไหล่และจับจ้องกลุ่มผมสีส้มด้วความงุนงง
ขณะที่น้องเล็กได้แต่มองด้วยความตกใจ
“ฉันว่าเรารีบเดินทางไปหาพ่อมดขาวจะเป็นการดีสำหรับการเปลี่ยนแปลงของราชินีนะ”
จงกุกยืนมองเหตุการณ์ด้วยท่าทางที่นิ่งสงบ
“ราชินี?”
ทุกสายตามองมาที่จงกุกด้วยความงุนงงยิ่งกว่าเก่า แต่ร่างสูงก็ยังคงเงียบและเดินกลับไปที่เต็นท์ของตัวเอง
“ใช่! บางทีพ่อมดขาวอาจมีวิธีแก้ก็ได้นะ”
ทันทีที่ยองแจพูดจบ เซโล่ก็วิ่งกลับเข้าในเต็นท์และเก็บของด้วยความเร็วที่มีอยู่
“เดี๋ยวฉันกลับไปเก็บของที่เต็นท์นะ”
แบคฮยอนวิ่งกลับไปเก็บของ ส่วนลู่หานก็วิ่งเข้ามาในเต็นท์และหยิบผ้าคลุมไหล่มาโพกหัวด้วยความรวดเร็ว
พร้อมกับโกยของทุกอย่างลงกระเป๋า
“รีบเร็วเถอะฮะ”
เซโล่วิ่งออกนอกเต็นท์ เห็นเหล่าทหารกองปฏิวัติกำลังจังเรียงแถวกันเรียบร้อย
โดยมีร่างสูงกำลังยืนอยู่ด้านหน้าสุด
“พี่ฮะ~
พวกพี่พร้อมแล้วเหรอฮะ” เซโล่โผล่ออกมาด้านหน้า
ทุกสายตาจับจ้องอยู่ที่ร่างเพรียวบางแสนขาวสะอาดอย่างหื่นกระหายจนจงกุกต้องส่งสายตาดุดันไปทันที
“พวกเราเสร็จแล้ว”
ยองแจ แบคฮบอน และลู่หานวิ่งออกมาด้วยความรวดเร็ว พร้อมกับสัมภาระมากมาย
ทั้งหมดถูกขนขึ้นรถม้า และขบวนที่เริ่มออกเดินทาง
“ลู่หาน! ผมนายยาวออกมาจนเกือบจะถึงกลางหลังแล้วนะ”
มือเรียวดึงผ้าคลุมไหล่ที่โพกหัวออก พลางหยิบมีดสั้นของยองแจออกมา
และลงมือตัดทันที
“ชิ!!”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น